ο κύκλος του 99

Τι θα συνέβαινε όμως
αν η φώτιση ερχόταν στις ζωές μας
και αντιλαμβανόμασταν, έτσι ξαφνικά,
ότι τα ενενήντα εννιά φλουριά μας
είναι το εκατό τοις εκατό του θησαυρού.
Ότι δεν μας λείπει τίποτα,
κανένας δεν μας έκλεψε τίποτα,
το εκατό δεν είναι καθόλου
πιο στρογγυλός αριθμός
από τα ενενήντα εννιά.
Αυτό είναι μόνο μια παγίδα,
ένα καρότο που έβαλαν μπροστά μας,
για να είμαστε βλάκες,
για να σέρνουμε το κάρο,
κουρασμένοι, κακόκεφοι,
δυστυχείς και συμβιβασμένοι.
Μια παγίδα για να μη σταματήσουμε ποτέ να σπρώχνουμε
και για να μείνουν όλα όπως έχουν.
Αιωνίως τα ίδια!
Πόσα πράγματα θα άλλαζαν
αν μπορούσαμε να απολαύσουμε
τους θησαυρούς μας, έτσι ακριβώς όπως είναι.

από το βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία"

Χόρχε Μπουκάϊ

sufi master

e.e.cummings (1938)

Τζελαλαντίν Ρουμί

ας είναι η καρδιά μου πάντα ανοιχτή στα μικρά

πουλιά που είναι τα μυστικά της ζωής

ότι κι αν τραγουδούν είναι καλύτερο από το να γνωρίζεις

κι αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να τα’ ακούσουν οι άνθρωποι 

είναι γέροι

ας περιδιαβαίνει το μυαλό μου πεινασμένο

και άφοβο και διψασμένο και εύπλαστο

ακόμη κι αν είναι Κυριακή ας έχω άδικο

γιατί όποτε οι άνθρωποι έχουν δίκιο 

δεν είναι νέοι

κι ας μην κάνω εγώ τίποτα χρήσιμο

κι ας αγαπώ εσένα περισσότερο και από αληθινά

δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος τόσο ανόητος που να μην μπορεί να

τραβήξει όλο τον ουρανό πάνω του 

μ’ ένα χαμόγελο

The Listeners

"Υπάρχει κανείς εδώ;" ρώτησε ο Ταξιδιώτης
Χτυπώντας της φεγγαρόλουστη πόρτα
Και μέσα στη σιωπή, το άλογό του μάσησε το χόρτο
Του γεμάτου με φτέρες στρωμμένου δάσους
Και ένα πουλί πέταξε έξω από τον πύργο
Και αυτός χτύπησε την πόρτα γι' ακόμα μια φορά
"Υπάρχει κανείς εδώ;" είπε
Αλλά κανείς δεν κατέβηκε ν' ανοίξει στον Ταξιδιώτη
Κανένα κεφάλι δεν ξεπρόβαλε από κάποιο παραθυρόφυλλο
Που να γύρει να κοιτάξει μέσα στα γκριζα του μάτια,
Ενώ εκείνος περίμενε σαστισμένος και ακίνητος
Μόνο ο οικοδεσπότης των στοιχειών που ήταν ακροατές
Και που ζούσαν στο έρημο σπίτι
Στάθηκε και αφουγκράστηκε μέσα στην ησυχία του σεληνόφωτος
Τη φωνή εκείνη από τον κόσμο των ανθρώπων
Στάθηκε ανάμεσα στις αμυδρές δέσμες του φεγγαρόφωτου
Που έπεφταν πάνω στη σκοτεινή σκάλα
Και βυθίζονταν στο άδειο χωλ
Ακούγοντας τον αέρα να ταράζεται και να σείεται
Από το μοναχικό κάλεσμα του Ταξιδιώτη
Και εκείνος ένιωσε τότε στην καρδιά του την παραξενιά τους,
Την ετοιμότητά τους να ανταποκριθούν στην κραυγή του,
Ενώ το άλογό του προχώρησε, κόβοντας την τύρφη,
Κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Και ξαφνικά χτύπησε την πόρτα ακόμα πιο δυνατά, και ανασήκωσε το κεφάλι του:

"Πες τους ότι ήρθα και δεν απάντησε κανένας,
Ότι κράτησα το λόγο μου" είπε.
Ούτε που σάλεψαν οι ακροατές,
Όμως κάθε λέξη που εκστόμισε
Έπεσε αντηχώντας πέρα ως πέρα μέσα από τις σκιές του σιωπηλού σπιτιού
Από το μοναδικό άνθρωπο που έμεινε αφυπνισμένος:
Ναι, άκουσαν τα βήματά του πάνω στον αναβολέα,
Και το σιδερένιο του ήχο πάνω στις πέτρες,
Και το πως η σιωπή επανήλθε σαν μεγάλο κύμα, απαλά,
Καθώς χανόταν το ποδοβολήτό του αλόγου

The Listeners

Walter de la Mare

η προδοσία της μοναξιάς

Μόνο η θλίψη που αναζητάει συντροφιά για να σιωπήσει είναι επικίνδυνη και κακή

Rilke

'Ετσι ψάχνουμε για ένα σημείο έξω από τον εαυτό μας, αναζητούμε τον άλλο για να πνίξουμε τη θλίψη μας, για να ξεγελάσουμε τη μοναξιά. Ο φόβος και η αγωνία κυριαρχούν και μέσα σ'αυτή τη μαύρη τρύπα εξαφανίζεται και η αξιοπρέπεια του άλλου, εκείνου που επικαλεστήκαμε για να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει τίποτε το παθολογικό στην ανάγκη να αναζητούμε κουράγιο στη φιλία και την αγάπη των άλλων. Η αναζήτηση τέτοιων πραγμάτων μπορεί να θεωρηθεί μάλιστα ένδειξη καλής υγείας. Αυτό που μας απασχολεί εδώ είναι κάτι άλλο: η παντελής απουσία ενός εσωτερικού πυρήνα που να στηρίζει την ύπαρξή μας και ο ατελεύτητος καταναγκασμός να γεμίζουμε το εσωτερικό κενό με εξωτερικά σημεία αναφοράς, είτε αυτά είναι άνθρωποι, είτε είναι δουλειά, είτε ναρκωτικά, είτε άλλη μορφή εθισμού.

Δύο μορφές προδοσίας βρίσκονται απέναντι στον καθ' έξιν τρόπο ζωής: πρώτα η προδοσία του εσωτερικού μας θρήνου, που προσπαθεί απεγνωσμένα να ελκύσει την προσοχή μας, με τον ίδιο τρόπο που θα έκανε ένα παραμελημένο παιδί. Και μετά, η προδοσία των άλλων, εκείνων στους οποίους στρεφόμαστε για να "γεμίσουμε". Σ'αυτή την περίπτωση οι ανθρώπινες ιδιότητες του άλλου είναι λιγότερο σημαντικές από την ευχαρίστηση που μπορεί να προσφέρει η παρουσία του. Όταν δεν έχουμε αυτιά για να ακούσουμε τη δική μας θλίψη, δεν μπορούμε και να νιώσουμε οίκτο για τη θλίψη του άλλου. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να τον εκμεταλλευτούμε και να αφεθούμε να μας εκμεταλλευτεί, πνίγοντας τη θλίψη μέσα στη φασαρία....

Aldo Carotenuto

Αγάπη και Προδοσία

ενέργεια & ελευθερία

Η ενέργεια είναι για να στηρίζει

την

ανθρώπινη ψυχή

καθώς κινείται προς την ελευθερία της.

Η ελευθερία και η εκδήλωσή της

είναι

το είδος της τελειότητας
που
είμαστε όλοι προορισμένοι να έχουμε.

Virginia Satir

οι Τίγρεις και οι Φράουλες

Καθώς περπατούσε στο δάσος ένας μοναχός του Ζεν, κατάλαβε ότι τον ακολουθούσε μιά τίγρης. Άρχισε να τρέχει τρομαγμένος, αλλά όταν κοίταξε πίσω του, είδε το θηρίο να πλησιάζει. Ξανατρέχει και ξαφνικά βλέπει μπροστά του - είχε φτάσει στην άκρη ενός γκρεμού. Απελπισμένος  πια, πήδηξε στο κενό. Ευτυχώς γι' αυτόν, όπως έπεφτε, ο μανδύας του πιάστηκε στο κλαδί ενός δέντρου που βρισκόταν στη μέση του γκρεμού. Από κει που ήταν κρεμασμένος, άκουγε την τίγρη που περιφερόταν και βρυχόταν από πάνω του, ενώ από κάτω, στο τέρμα του γκρεμού, μια άλλη τίγρης τον περίμενε να πέσει.
Σε λίγο ο φτωχός καλόγερος ένιωσε το κλαδί απ' το οποίο ήταν κρεμασμένος, να σπάζει, καθώς ένας μεγάλος ποντικός ροκάνιζε την άλλη άκρη του. Τι να κάνει; Ο μοναχός αποδέχτηκε το σίγουρο θάνατο που τον περίμενε όταν θα έσπαζε το κλαδί. Εκείνη τη στιγμή είδε πολύ κοντά του έναν μικρό θάμνο γεμάτο με φράουλες. Έκοψε μιά και την έφαγε. Δεν είχε φάει ποτέ του τόσο νόστιμη φράουλα όσο αυτή.

Οι τίγρεις και οι φράουλες είναι πάντα γύρω μας....

από την παράδοση του  Ζεν

The Argument

Βρυχάται ο Ρίντρα και φωτιές ξερνάει στον φορτωμένο αέρα
Πεινασμένα σύννεφα κρέμονται πάνω από την άβυσσο.

Πράος κάποτε, και σε μονοπάτι ολισθηρό,
Ο δίκαιος άνθρωπος τραβούσε το δρόμο του
Μες στην κοιλάδα του θανάτου.
Τριαντάφυλλα είναι φυτεμένα εκεί όπου φύτρωναν αγκάθια,
Και στον άγονο χερσότοπο
Τραγουδούν οι μέλισσες.

Ύστερα το ολισθηρό μονοπάτι φυτεύτηκε
Κι ένα ποτάμι και μια πηγή
Σε κάθε βράχο και τάφο:
Και πάνω στα λευκασμένα κόκκαλα
Κόκκινος πηλός γεννήθηκε.

Ώσπου ο αχρείος άφησε το μονοπάτι της ευκολίας.
Σε μονοπάτια ολισθηρά για να βαδίσει, και να οδηγήσει
Τον δίκαιο άνθρωπο σε άγονους τόπους.

Τώρα το ύπουλο ερπετό σέρνεται
Με γλυκιά ταπεινωσύνη.
Και ο δίκαιος άνθρωπος λυσσάει στις ερημιές
Όπου λιοντάρια τριγυρίζουν.

Βρυχάται ο Ρίντρα και φωτιές ξερνάει στον φορτωμένο αέρα
Πεινασμένα σύννεφα κρέμονται πάνω από την άβυσσο.

Καθώς  νέος ουρανός ανοίγεται, και πάνε τώρα τριάντα τρία χρόνια από την έλευσή του: η αιώνια Κόλαση ανασταίνεται. Και ιδού! Ο Σβέντενμποργ είναι ο Άγγελος ο καθήμενος επί τάφου: τα γραπτά του είναι τα τυλιγμένα σάβανα. Τώρα είναι η βασιλεία της Εδώμ, και η επιστροφή του Αδάμ στον Παράδεισο, βλέπε Ησαϊα, Κεφ. XXXIV και XXV.
Χωρίς αντίθετα δεν υπάρχει εξέλιξη. Έλξη και Απώθηση. Λογική και Ενέργεια. Αγάπη και Μίσος, είναι αναγκαία στην Ανθρώπινη ύπαρξη.
Από αυτά τα αντίθετα πηγάζει ό,τι οι πιστοί ονομάζουν Καλό και Κακό. Καλό είναι το παθητικό που υπακούει στη Λογική. Κακό είναι το ενεργητικό που πηγάζει από την Ενέργεια.
Καλό είναι ο Παράδεισος. Κακό είναι η Κόλαση.

Οι Γάμοι του Ουρανού

και της Κόλασης

William Blake

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!

για τη Χαρά και τη Λύπη

Είναι η χαρά, η λύπη σας ξεσκέπαστη.
Κι η ίδια η γάργαρη πηγή, απ' όπου ανάβλυσε συχνά το κρουσταλλένιο γέλιο σας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που με τα ίδια σας τα δάκρυα πλημμυρίστηκε.
Έτσι είναι. όσο πιο βαθειά η λύπη σε σκαλίζει, τόσο ετοιμάζει απλόχωρα χαρές για να δεχτείς.
Σάμπως δεν είναι η κούπα σου που το γλυκόπιοτο κρασί βαστάει, το ίδιο αντικείμενο που άσπλαχνα πυρώθηκε στου μάστορη το φούρνο;
Και το λαγούτο που απαλύνει τη ψυχή σου,
Το κούτσουρο δεν είναι τάχα αυτό
Που ανελέητα με τα εργαλεία τρυπήθηκε;
Σαν νιώθεις έξαλλη χαρά να πλημμυρίζει την καρδιά σου,
Ρίξε της μόνο μια ματιά,
Κι ο ίδιος λόγος θε να ιδείς πως κάποια ώρα λύπηση σου έφερε μεγάλη.

Κι όταν λυπάσαι, δες ξανά πως στην αλήθεια τώρα, για κάτι κλαις που άλλοτε χαρά σου ήταν τρανή.

Κι είπανε κάποιοι από εσάς "η χαρά είν' πιο δυνατή"
Κι άλλοι ότι "η λύπη"
Κι εγώ σας αποκρίνομαι, αχώριστες πως βρίσκονται οι δυό τους.
Αντάμα καταφτάνουνε, και σαν η μια στα φανερά παρέα είναι μαζί σας,
Συλλογιστείτε πως η άλλη κάπου κρυφά παραφυλά.

Μα την αλήθεια ανάμεσά του άρρυθμα τραμπαλίζετε.
Και κούφιο πρέπει ναν' το μέσα σας, ισορροπία απόλυτη να νοιώστε μεταξύ τους.
Γιατί και του θησαυροφύλακα η πλάστιγγα,
Πάντοτε σταθερή δεν απομένει.
                                                                        
                                                                                                            "Ο Προφήτης"
                                                                                                             Khalil Gibran

Hyperborea

Περιπέτεια

Η αβεβαιότητα είναι ο μόνος δρόμος για να αναπτυχθείς

Το να αντικρύζεις τον κίνδυνο είναι ο μόνος δρόμος για να αναπτυχθείς

Το να δεχτείς την πρόκληση του αγνώστου είναι ο μόνος δρόμος για να αναπτυχθείς

                                                                                    

                                                                           Osho zen tarot

TIR-NA-N-OG

Υπάρχει μια χώρα που τα γηρατειά και ο θάνατος δεν την έχουν ανακαλύψει κι ούτε το κλάμα και το γέλιο την έχουν αγγίξει. Την κρύβουν αδιάκοπα πυκνότατα δάση. ΄Ενας άνθρωπος έφτασε μέχρι εκεί κι επέστρεψε: Ο βάρδος Όσσιαν, που περιπλανιόταν σ' ένα άσπρο άτι, στην επιφάνεια των νερών, έζησε σ'αυτή τη χώρα τρεις εκατοντάδες χρόνια και γύρισε για να ξαναβρεί τους συντρόφους του. Τη στιγμή όμως που πάτησε το πόδι του στη γη, τα τριακόσια χρόνια τον πλάκωσαν, διπλώθηκε στα δύο και τα γένια του σύρθηκαν στο χώμα. Από τότε την είδαν αυτή τη χώρα και άλλοι πολλοί, σ' ένα σωρό διαφορετικά μέρη: άλλοι στα βάθη των λιμνών κι άκουγαν να' ρχεται από κάτω, θαμπά ο ήχος καμπάνας κι άλλοι στα βάθη του ορίζοντα, καθώς αγνάντευαν το πέλαγο απ' τα δυτικά βράχια. Είναι δεν είναι τρία χρόνια που ένας ψαράς νόμισε πως την είδε πάλι...
Παραμύθια και παραδόσεις της Ιρλανδίας
Συλλογή W. B. YEATS

ημουν τυφλός

Ήμουν τυφλός
όταν έκανα ότι μου έλεγαν οι άλλοι.
Ήμουν χαμένος
κάθε φορά που πήγαινα όταν με φώναζαν.

Κάποτε τους εγκατέλειψα όλους
και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Τότε μόνο τους ξαναβρήκα
και τον εαυτό μου μαζί.

Τζελαλαντίν Ρουμί

μονοπάτι με καρδιά

"Μελέτησε κάθε μονοπάτι προσεκτικά, δοκιμάζοντάς το με οποιονδήποτε τρόπο κρίνεις απαραίτητο -μετά κάνε στον εαυτό σου, αλλά μονάχα στον εαυτό σου, μία ερώτηση: "το μονοπάτι αυτό έχει καρδιά;"
Κάθε μονοπάτι είναι ίδιο με οποιοδήποτε άλλο. Κάποια παίρνουν τον τάδε ή τον δείνα δρόμο, ενώ κάποια πηγαίνουν ευθεία. Όμως στο τέλος κανένα δεν καταλήγει κάπου. Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε ένα μονοπάπι και σε κάποιο άλλο είναι ότι κάποια έχουν καρδιά ενώ κάποια άλλα όχι. Το μονοπάτι που έχει καρδιά θα σε ανυψώσει, θα χαλαρώσει το φορτίο σου και θα σε χαροποιήσει. Το μονπάτι που δεν έχει καρδιά θα σε κάνει να σκοντάφτεις, θα τσακίσει το πνεύμα σου και τελικά θα σε κάνει να βλέπεις τη ζωή σου με θυμό και πίκρα."
Τολτέκοι
Theun Mares

Ο μικρός πρίγκιπας

- Καλημέρα, είπε ο μικρός Πρίγκιπας
- Καλημέρα, είπε ο έμπορος
Πουλούσε κάτι τελειοποιημένα χάπια που σβήνουν τη δίψα. Όταν πάρεις ένα από αυτά, κάνεις μια βδομάδα για να ξαναδιψάσεις.
- Και γιατί τα πουλάς; Ρώτησε ο μικρός Πρίγκιπας.
- Είναι μεγάλη οικονομία χρόνου, είπε ο έμπορος. Οι ειδικοί τα έχουν λογαριάσει. Μπορεί να γλιτώσεις έτσι πενήντα τρία λεπτά την εβδομάδα.
- Και τι κάνεις αυτά τα πενήντα τρία λεπτά;
- Τα κάνεις ό,τι θέλεις...
«Εγώ, σκέφτηκε ο μικρός Πρίγκιπας, αν είχα στη διάθεσή μου πενήντα τρία λεπτά, θα πήγαινα σιγά-σιγά κοντά σε μια πηγή....»

Η ψυχή της πεταλούδας

"...Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ' ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσώφλι κι ετουμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλλει. Περίμενα, περίμενα, αργούσε, κι εγώ βιαζόμουν, έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό παρά φύση ρυθμό, το τσώφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω τη φρίκη μου: τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα, όλο το κορμάκι της έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει, μα δε μπορούσε, μάχουμουν κι εγώ με την ανάσα μου να τη βοηθήσω. Του κάκου, είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο, και τώρα πια ήταν αργά, η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη, και σε λίγο πέθανε στην απαλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά: είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους, έχεις χρέος ν' ακολουθάς τον αθάνατο ρυθμό μ' εμπιστοσύνη."

Νίκος Καζαντζάκης

Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

Το αίμα του Αδάμ

"... Ο άνθρωπος ονομάζει Αλήθεια μονάχα εκείνο που βεβαιώνει την παρουσία του και την απέραντη μοναξιά του. Κι έτσι αρκεί καμμιά φορά μόνο η βροχή, η ευλογημένη βροχή, για να ταράξει βαθιά την ψυχή του.

Όλοι εσείς, λοιπόν, απλώστε το χέρι σας, δεχτείτε το Άγγιγμα δίχως φόβο. Γονατισμένοι, αφεθείτε στον άνεμο, κάντε τρεις φορές το σταυρό σας.

Και για μιά μόνο στιγμή, χαθείτε μέσα στα ξέφρενα γεγονότα ενός φύλλου που πέφτει, μιας σκιάς που απλώθηκε πίσω από την πλάτη σας, ώς την άκρη του κόσμου."

Το αίμα του Αδάμ
Τομ Μπομπαντίλ