Καθώς περπατούσε στο δάσος ένας μοναχός του Ζεν, κατάλαβε ότι τον ακολουθούσε μιά τίγρης. Άρχισε να τρέχει τρομαγμένος, αλλά όταν κοίταξε πίσω του, είδε το θηρίο να πλησιάζει. Ξανατρέχει και ξαφνικά βλέπει μπροστά του - είχε φτάσει στην άκρη ενός γκρεμού. Απελπισμένος πια, πήδηξε στο κενό. Ευτυχώς γι' αυτόν, όπως έπεφτε, ο μανδύας του πιάστηκε στο κλαδί ενός δέντρου που βρισκόταν στη μέση του γκρεμού. Από κει που ήταν κρεμασμένος, άκουγε την τίγρη που περιφερόταν και βρυχόταν από πάνω του, ενώ από κάτω, στο τέρμα του γκρεμού, μια άλλη τίγρης τον περίμενε να πέσει.
Σε λίγο ο φτωχός καλόγερος ένιωσε το κλαδί απ' το οποίο ήταν κρεμασμένος, να σπάζει, καθώς ένας μεγάλος ποντικός ροκάνιζε την άλλη άκρη του. Τι να κάνει; Ο μοναχός αποδέχτηκε το σίγουρο θάνατο που τον περίμενε όταν θα έσπαζε το κλαδί. Εκείνη τη στιγμή είδε πολύ κοντά του έναν μικρό θάμνο γεμάτο με φράουλες. Έκοψε μιά και την έφαγε. Δεν είχε φάει ποτέ του τόσο νόστιμη φράουλα όσο αυτή.
Οι τίγρεις και οι φράουλες είναι πάντα γύρω μας....
από την παράδοση του Ζεν
